นิทานโบราณกวีนิพนธ์
เรื่อง อินจันแฝดสยาม
ตอนที่ ๑
๐ รัชกา่ลที่สองมีของประหลาด ที่เมืองราชินิกุลประยูรหงส์
เมืองกำเนิดราชาสง่าวงศ์ กษัตริย์ที่สองครองราไชย
๐ ยี่สิบเอ็ดพฤษภาเป็นราศี เมื่อศกปีสองสามห้าสี่สมัย
พระพุทธเลิศหล้าหน้าทองขึ้นครองไทย ก็นับได้สองพรรษาในคราน้ัน
๐ นางนกเมียกิมเฮ็งเก่งกว่าเพื่อน ตั้งบ้านเรือนริมลำแม่น้ำนั่น
ชื่อแม่กลองลำน้ำอันสำคัญ ปากน้ำนั้นไกลสุดสมุทรสงคราม
๐ อยู่ตำบลแหลมใหญ่สมัยก่อน ประชากรผู้คนไม่ล้นหลาม
คนไทยทั้งประเทศทั่วเขตคาม สำรวจยามนั้นประมาณห้าล้านคน
๐ ยังมีเจ๊กกิมเฮงคนเก่งกล้า ลงสำเภาเข้ามาสมัยต้น
มาแต่ตัวล่อนแก่นยังแสนจน มาได้คนไทยนั้นเป็นภรรยา
๐ นางนกเมียคนไทยมิใช่ย่อย มีลูกบ่อยทุกปีดีนักหนา
รวมเบ็ดเสร็จเก้าคนชนกันมา รวมบิดามารดาสิบเอ็ดคน
๐ แต่ลูกชายสุดท้ายร้ายนักหนา มีตัวติดชิดมาตั้งแต่ต้น
มีเอ็นยึดสีข้างมันช่างทน อยู่รอดพ้นโรคร้ายไม่ตายไป
๐ แม่นกตั้งชื่อนามตามประสา เหมือนพฤกษาหน้าบ้านกิ่งก้านใหญ
ชื่ออินจันเหมือนผลของต้นไม้ ดูไสวเต็มต้นในหนนั้น
๐ ที่สิบเอ็ดพฤษภาเป็นราศี ฝาแฝดนี้ตกฟากออกมานั่น
ศกสองสามห้าสี่ปีสำคัญ เตี่ยจำมั่นแม่นกแกตกใจ
๐ จะนั่งไหนนอนไหนต้องไปคู่ จะกินอยู่เยี่ยวขี้ต้องชิดใกล้
จะเล่นน้ำปล้ำปลาไปหาใคร ก็ต้องไปเคียงคู่อยู่ด้วยกัน
๐ ปีสองสี่หกสองต้องอนาถ เพราะโรคห่ามาระบาดน่าหวาดหวั่น
คนล้มตายไม่น้อยนับร้อยพัน ครอบครัวแม่นกนั้นมีเคราะห์กรรม
๐ เจ๊กเฮงลูกหญิงชายต้องตายจาก เพราะโรคห่ามาพรากทุกเช้าค่ำ
ช่างตายได้ตายดีผีมาซ้ำ ปล่อยลอยน้ำอุทกไปหกคน
๐ เหลือลูกอีกสี่คนจึงจนยาก คนอดอยากปากแห้งทุกแห่งหน
แม่ลูกนกสี่คนจึงยากจน ต้องจำทนกินดิ้นรนไป
๐ ศกสองสี่เจ็ดหกไม่เสร็จเศร้า ข่าวพระเจ้าแผ่นดินผู้เป็นใหญ่
สวรรคตหมดบุญสิ้นสูญไป พวกคนไทยโกนหัวทั่วแผ่นดิน
๐ พระนั่งเกล้าเจ้าฟ้ามหากษัตริย์ ครองสมบัติแทนบิดาน่าถวิล
ผูู้คนค่อยเฟื่องฟูการอยู่กิน เพราะพระองค์ทรงศีลเป็นสำคัญ
๐ พระเป็นพระผู้โพธิสัตว์มาตรัสรู้ เกิดมากู้บารมีชาตินี้นั่น
ทรงสร้างวัดวาฝากไว้มากครัน บางช้างน้ันสร้างวัดด้วยศรัทธา
๐ ทรงทราบข่าวอินจันสำคัญนัก จึงใคร่จักทอดเนตรสังเกตหน้า
จึงจัดเรือสุวรรณเรือกัญญา เรือหลังคาแดดจ้านั้นมารับ
๐ นางนกจึงมอบหมายลูกชายคู่ เข้าไปสู่วังเจ้าเขามาจับ
ว่าคลอดบุตรผิดเพศเหตุบังคับ จึงสั่งกับลูกชายว่าร้ายดี
๐ แม่ไม่มีอะไรจะให้เจ้า จงฉีกเอาผ้านุ่งของแม่นี่
เป็นประเจียดกันภัยสิ่งไรมี จึงนึกหน้าแม่นี้อยู่ในใจ
๐ อินจันรับเข้าวังในครั้งโน้น ยังไม่โกนเปียน้อยที่ห้อยไหล่
อายุย่างสิบสามยังทรามวัย มีบุญได้เข้าเฝ้าเจ้าชีวิต
๐ พวกเจ้านายขุนนางต่างเซ็งแซ่ เข้าเพ่งจ้องมองแลเข้าสนิท
สาวสวรรค์กำนัลในเข้าใกล้ชิด พระนั่งเกล้าเจ้าพิศพอพระทัย
๐ โปรดประทานของขวัญอันมีค่า มีเสื้อผ้าข้าวของมากองให้
ทั้งเงินทองของกินและสินใช้ แล้วจึงได้กลับมาหามารดร
๐ มีเงินซื้อเป็ดเลี้ยงส่งเสียงก๊าบ จึงได้ลาภจากไข่ไม่หยุดหย่อน
เลี้ยงเป็ดไข่ขายเขาชาวนคร มีทุนรอนมั่งคั่งขึ้นตั้งตัว
๐ มีเป็ดดีสีขาบให้ลาภมาก มันผิดจากเป็ดล้วนอยู่ถ้วนทั่ว
มันฉลาดเหลือใจขึ้นไต่รั้ว มิใช่ชั่วไต่ลวดอวดทุกวัน
๐ มันไต่ลวดเส้นเดียวน่าเสียวไส้ มันขึ้นไต่เล่นกลเช่นคนนั่น
เศรษฐีใหญ่มาอ้อนวอนทุกวัน ขอซื้อมันไปเลี้ยงเพียงเจ็ดคืน
๐ เป็ดสีขาบก็ตายวายชีวิต เพราะมันคิดถึงเจ้าของต้องข่มขืน
มันไม่กินข้าวน้ำไม่กล้ำกลืน มันนิ่งยืนตายเสร็จในเจ็ดวัน
๐ แม่นกบอกว่าเตี่ยเขาเสียใจ มาเกิดใหม่ให้ลาภสีขาบนั่น
เมื่อต้องห่างไกลลูกที่ผูกพัน มันจึงกลั้นใจตายใจหายครัน
๐ ปีสองสามเจ็ดสองก็หมองเศร้า มีสำเภาขึ้นล่องแม่กลองนั่น
มิสเตอร์ฮันเตอร์ตัวสำคัญ ทั้งกัปตันคอลฟินได้ยินยล
๐ เข้ามาดูฝาแฝดเจ็ดแปดคร้ัง เข้ามานั่งเรือนแม่นกถึงหกหน
ว่าขอซื้ออินจันลูกคนจน ไปให้ชนชาวฝรั่งเขานั่งดู
๐ มันให้สามพันดอลล์แต่ก่อนเก่า มีค่าเท่าเงินไทยไม่น้อยอยู่
แม่นกไม่ขายลูกดูถูกกู มันก็ทู้วิงวอนจนอ่อนใจ
๐ หนักหนักเข้าขอเช่าสองปีครึ่ง มันให้ถึงห้าร้อยหาน้อยไม่
เงินดอลลาร์ห้าร้อยจะว่าไป เป็นเงินไทยร้อยชั่งมั่งคั่งนัก
๐ แม่นกไม่ยอมให้ไม่ไว้หน้า พวกฝรั่งมังค่าไม่รู้จัก
นายคอฟฟินหายหน้าไม่ช้าชัก มันก็มักมาใหม่ลูกไม้ดี
๐ มันไปกราบทูลเล่าเจ้าอยู่หัว ว่าขอตัวอินจันทั้งน้องพี่
ไปเข้าเฝ้าเจ้าญวนชวนไมตรี ให้เป็นที่รักกันสัมพันธมิตร
๐ พระนั่งเกล้าเจ้าเห็นเป็นประโยชน์ อยากจะโปรดญวนไว้ให้สนิท
จึงประทานทูตไทยไปใกล้ชิด ประกาศิตอินจันให้มันเอา
๐ เจ้าฝรั่งมังค่าปัญญามาก มันก็บากบั่นต่อมาขอเข้า
ถ้าแม่นกไม่ให้ก็ใจเบา เกรงพระเจ้าชีวิตผิดพระทัย
๐ อินจันว่าแม่ให้เขาไปเถิด เดี๋ยวจะเกิดความเมืองเป็นเรื่องใหญ่
เพียงสามเดิอนจะกลับมาฉับไว แม่อย่าได้ห่วงหาลูกยาเลย
๐ แม่นกนึกใจอ่อนลูกอ้อนออด ไม่ทิ้งทอดแม่ไปไหนเฉยเฉย
ลูกก็เต็มใจไปได้ภิเปรย ลูกไม่เคยลืมคุณของมารดา
๐ จึงมอบลูกให้ไปร้องไห้สั่ง ให้ฝรั่งปกปักษ์ช่วยรักษา
มันให้เงินห้าร้อยเคลื่อนคล้อยลา ว่าจะพาเที่ยวเฟื่องถึงเมืองญวน
๐ ปีสองสามเจ็ดศูนย์พูนสวัสดิ์ จึงต้องตัดใจปลิดจิตกำสรวล
จำต้องไกลจากอกแม่นกนวล ต้องคร่ำครวญจากลำแม่น้ำกลอง
๐ เข้าบางกอกออกลำแม่น้ำกว้า ต้องเดินทางเคลื่อนคล้อยนั่งลอย
ล่อง
ถึงแม่น้ำเจ้าพระยาน้ำตานอง สำเภาทองลำใหญ่ใช้ใบกาง
๐ กลาสีไม่น้อยสักร้อยกว่า มีสินค้ามากยิ่งสิ่งต่างต่าง
ทั้งข้าวสารน้ำตาลและงาช้าง ไปค้าทางเมืองญวนจวนเวลา
๐ เรือออกจากเจ้าพระยาหันหน้าเร่ ออกทะเลคลื่นลมระดมกล้า
ต้องเมาคลื่นขื่นขมต้องดมยา กินข้าวปลาไม่ได้ไปหลายวัน
๐ เรือสำเภาเข้าทอดจอดตามท่า ซื้อสินค้าเครื่องเทศตามเขตขัณฑ์
ขายข้าวสารน้ำตาลของไทยนั้น ฝรั่งมันซื้อของตามรายทาง
๐ สี่สิบสองวันเศษถึงเขตขัณฑ์ กรุงไซ่ง่อนก่อนน้ันอยู่ไกลห่าง
เจ้าเมืองญวนจำนงให้ส่งช้าง สิบสี่เชือกต่างรับทูตไทย
๐ ราชทูตของไทยที่ไปด้วย ก็ได้ช่วยอินจันประกันให้
ทางเมืองญวนยำเยงคิดเกรงใจ ส่งช้างใหญ่รับสิ้นทั้งอินจัน
๐ เขาชักรอกอินจันขึ้นชั้นช่อ ให้นั่งคอขึ้นนั่งหลังช้างนั่น
ฝูงชนก็สารพาเข้ามาพลัน เฮโลกันแห่ห้อมเข้าล้อมดู
๐ ทหารญวนใช้ไม้เข้าไล่ตี ฝูงชนหนีแตกซ่านเหมือนหมาหมู
ทหารร้อยนายล้อมเข้าพร้อมพรู ป้องกันหมู่คนบ้าเข้ามารุม
๐ พักอยู่เมืองไซ่ง่อนกระฉ่อนเรื่อง พวกชาวเมืองมุงหน้ามารุมตุ้ม
ต้องส่งกองทหารม้าเข้ามาคุม อินจันหนุ่มเที่ยวเฟื่องในเมืองญวน
๐ เขาต้อนรับทูตไทยอย่างใหญ่โต มีเล่นโอ่อวดดีอย่างถึ่ถ้วน
เอาเสือมาสู้ช้างกลางกระบวน ว่าญวนล้วนกลัวเสือเหนือกว่าไทย
๐ ช้างมันกลัวเสือกัดสะบัดไม่หลุด มันจึงหยุดไม่กล้าเข้ามาใกล้
ควาญก็ตีช้างซบสลบไป เอาช้างใหม่ตัวที่สองลองกำลัง
๐ ช้างมันตกมันบ้าคว้าไมอยู่ ควาญช้างผู้อาภัพถูกจับนั่ง
เพชรฌาตตัดคอมรณัง นายอินจันหันหลังไม่อยากดู
๐ เขาเอาช้างเชือกใหม่ใส่พะเนียด แล้วแล่นเฉียดเสือสางหมดทางสู้
เพราะเขาผูกคอไว้ไม่ให้รู้ ช้างจับชูเชือกแว้งขึ้นแกว่งไกว
๐ เชือกที่รัดคอเสือไว้เหลือหลาย จนเสือตายตกดินดิ้นไม่ไหว
อันคนญวนทั่วถ้วนน่ากลัวใจ เขาดูได้ดูดีไม่มีธรรม
๐ เขาจัดให้กองทหารชาญสนาม ทำสงครามกับช้างช่างน่าขำ
น่าสมเพศเวทนาไม่น่าทำ อวดว่าช่ำชองยุทธ์สุดประมาณ
๐ เขาให้กองพลทหารชำนาญรบ ไปนั่งหลบไม้ในกองไพรสาณฑ์
แล้วปล่อยโขลงช้างมาไม่ช้านาน ให้ทหารจุดไฟลุกไหม้แดง
๐ ช้างก็แตกตื่นไฟไหม้โชติช่วง ทหารหลวงมีชื่อฝีมือแสยง
ยิงธนูถูกช้างอยู่กลางแปลง ช้างยืนแข็งอยู่กับที่ไม่หนีไป
๐ เพราะว่าถูกควาญช้างมันคว้าขอ เข้าสับหัวช้างล่อทนไม่ไหว
ฝ่ายทหารตัวดีก็มีชัย อินจันได้ชมดูห่ดหูนัก
๐ ยี่สิบวันผ่านไปมิใช่ย่อย เฝ้าแต่คอยพระองค์ผู้ทรงศักดิ์
คือพระเจ้ากรุงญวนจะชวนชัก คณะทูตไทยไปคำนับ
๐ นายอินจันไม่ได้ไปไหนอีก ต้องหลบหลีกผู้คนที่สนสับ
เข้ามาห้อมล้อมดูดูยุบยับ เหลือจะรับประทานพลุกพล่านไป
๐แล้วพระเจ้ากรุงเว้มเหศร ก็จัดต้อนรับราชทูตใหญ่
ส่งเรือหลวงมารับโดยฉับไว ให้ขึ้นไปเฝ้าเฟื่องที่เมืองเว้
๐ ราชทูตไทยเราเข้าเฝ้าแหน หน้าพระแท่นเจ้านั่นไม่หันเห
เจ้าญวนทักถามกันอยู่นานเน แล้วสรวลเสผินผันดูอินจัน
๐ ตรัสว่าเมืองเรามีอยู่ถี่ถ้วน ฝาแฝดล้วนมีอยู่หลายคู่นั่น
แต่เราไม่ใคร่เห็นเป็นสำคัญ เพราะของมันธรรมดาฝาแฝดไทย
๐ ทางเมืองญวนถือว่าคนอาภัพ เป็นสิ่งอัปมงคลชนชั้นไพร่
เราไม่เลี้ยงคนแฝดแปดเปื้อนไป เราขับไล่ให้ออกไปนอกเมือง
๐ ทรงโอภาปราศรัยพระทัยซื่อ น่านับถือเจ้าเชื้ออยู่เหลือหลาย
ยังประทานของฝากให้มากมาย ไม่อับอายเกิดตนเป็นคนไทย
๐มอบของขวัญบรรณาการฝากสารทูต ให้ช่วยพูดจาเล่าเจ้ากรุงศรี
ว่าญวนรับทูตไทยด้วยไมตรี เจ้ากรุงไทยได้มีเมตตาเรา
๐ องค์พระพุทธยอดฟ้ามหาราช ทรงช่วยชาติญวนร้อนมาก่อนเก่า
องเชียงชุนเชียงสือนับถือเอา พระยอดฟ้าเป็นเจ้าบุญคุณมา
๐ สิ้นสามวันท่านทูตเดินทางกลับ เรือญวนรับส่งให้ไปถึงท่า
กลับไซ่ง่อนจรเนื่องเมืองนานา เข้าถึงเจ้าพระยามหานคร
๐ เข้าเฝ้าพระนั่งเกล้าเจ้าชีวิต ทูตทูลกิจต่อองค์พระทรงศร
พระทรงพอพระทัยตรัสให้พร ให้เงินทองกองก้อนเป็นรางวัล
๐ อินจันได้ลาภทานจากผ่านฟ้า รีบกลับมาแม่กลองมอบของขวัญ ให้แม่นกยกให้มากมายครัน นายอินจันต้ังใจไปเมริกา
๐มิสเตอร์ฮันเตอร์พาเพ้อฝัน ให้อินจันอยากไปเมืองไกลกว่า
อยากเห็นบ้านเมืองไกลในโลกา ที่ก้าวหน้ารุ่งเรืองกว่าเมืองไทย
๐ ส่วนกัปตันคอฟฟินขนสินค้า คือปืนผามาขายถวายใหม่
พอดีเจ้าอนุวงศ์เวียงจันทร์ไกล คิดขบถคตใหญ่ยกทัพมา
๐ พระนั่งเกล้าเจ้าชีวิตจึงคิดปราบ ให้ราบคาบลงไปไม่ใหญ๋กล้า
ซื่้ออาวุธกัปตันไม่ทันช้า โปรดเมตตาคอฟฟินสินน้ำใจ
๐ มิสเตอร์ฮันเตอร์เมื่อเจอมิตร จึงได้คิดตีสนิทเข้าชิดใกล้
สองฝรั่งวางแผนคิดกาลไกล ชวนกันไปแม่กลองรับรองกัน
๐ให้เงินแม่นกหน่อยให้ปล่อยบุตร ไม่ยื้อยุดห้ามหวงคอยถ่วงนั่น
แต่ไว้ใจใต้ลิ้นนายอินจัน เขาเชื่อมั่นกัปตันว่าใจดี
๐ สามสิบเอ็ดมีนามหาโชค อินจันต้องท่องโลกให้เต็มที
ออกจากแม่กลองนั้นไปทันที แม่นกพี่น้องได้พร้อมใจกัน
๐ มองเห็นหน้าลูกชายใจหายคว่ำ เห็นหมองคล้ำรู้สึกนึกสังหรณ์
เห็นหน้าคร้ังสุดท้ายไม่ม้วยมรณ์ แม่จะต้องตายก่อนหรืออย่างไร
๐ จึงกอดลูกอินจันรำพันว่า กลับให้แม่แลหน้าให้จงได้
ขอฟ้าดินจงโปรดคุ้มโทษภัย กลับมาให้แม่เห็นก่อนเป็นตาย
๐ นายอินจันอั้นอึ้งคิดถึงแม่ เฝ้าแต่แลแล้วเล่าเศร้าใจหาย
แต่ต้องทำองอาจว่าชาติชาย ร้องไห้อายฝรั่งมันนั่งมอง
๐ ขึ้นบนเรือสำเภามีเสาใบ เป็นเรือใหญ่เหลือที่ไม่มีสองเรือ"ซาเค็มใหญ่เขื่องดูเรืองรอง แล่นออกท้องทะเลลึกเหลือตรึกตรา
๐ หันหน้ามองอ่าวไทยแล้วใจเศร้า แม่นกเฝ้าร้องไห้อาลัยหา
นับแต่วันนี้ไปมิได้มา ไม่เห็นหน้าแม่แล้วต้องแคล้วกัน
๐ แต่นึกใหม่มิใช่จะไปลับ เราต้องกลับมาแน่ไม่แปรผัน
สองปีครึ่งไม่นานนักหนาครัน คงมีวันเห็นหน้ามารดาเรา
๐ แลเห็นนกนางนวลบินสวนทาง ใจอ้างว้างเลื่อนลอยแสน
หงอยเหงา
นกนางนวลเหมือนแม่ไม่บางเบา โอ้นกเจ้าลอยธารเหมือนมารดา
๐ เจ้านกน้อยลอยเร่ทะเลหลวง เปรียบเหมือนดวงใจแม่ชะแง้หา
นกนางนวลเจ้าเอ๋ยจะเลยลา บอกแม่ว่าลูกชายจะตายรัง
คนไทยทั้งประเทศทั่วเขตคาม สำรวจยามนั้นประมาณห้าล้านคน
๐ ยังมีเจ๊กกิมเฮงคนเก่งกล้า ลงสำเภาเข้ามาสมัยต้น
มาแต่ตัวล่อนแก่นยังแสนจน มาได้คนไทยนั้นเป็นภรรยา
๐ นางนกเมียคนไทยมิใช่ย่อย มีลูกบ่อยทุกปีดีนักหนา
รวมเบ็ดเสร็จเก้าคนชนกันมา รวมบิดามารดาสิบเอ็ดคน
๐ แต่ลูกชายสุดท้ายร้ายนักหนา มีตัวติดชิดมาตั้งแต่ต้น
มีเอ็นยึดสีข้างมันช่างทน อยู่รอดพ้นโรคร้ายไม่ตายไป
๐ แม่นกตั้งชื่อนามตามประสา เหมือนพฤกษาหน้าบ้านกิ่งก้านใหญ
ชื่ออินจันเหมือนผลของต้นไม้ ดูไสวเต็มต้นในหนนั้น
๐ ที่สิบเอ็ดพฤษภาเป็นราศี ฝาแฝดนี้ตกฟากออกมานั่น
ศกสองสามห้าสี่ปีสำคัญ เตี่ยจำมั่นแม่นกแกตกใจ
๐ จะนั่งไหนนอนไหนต้องไปคู่ จะกินอยู่เยี่ยวขี้ต้องชิดใกล้
จะเล่นน้ำปล้ำปลาไปหาใคร ก็ต้องไปเคียงคู่อยู่ด้วยกัน
๐ ปีสองสี่หกสองต้องอนาถ เพราะโรคห่ามาระบาดน่าหวาดหวั่น
คนล้มตายไม่น้อยนับร้อยพัน ครอบครัวแม่นกนั้นมีเคราะห์กรรม
๐ เจ๊กเฮงลูกหญิงชายต้องตายจาก เพราะโรคห่ามาพรากทุกเช้าค่ำ
ช่างตายได้ตายดีผีมาซ้ำ ปล่อยลอยน้ำอุทกไปหกคน
๐ เหลือลูกอีกสี่คนจึงจนยาก คนอดอยากปากแห้งทุกแห่งหน
แม่ลูกนกสี่คนจึงยากจน ต้องจำทนกินดิ้นรนไป
๐ ศกสองสี่เจ็ดหกไม่เสร็จเศร้า ข่าวพระเจ้าแผ่นดินผู้เป็นใหญ่
สวรรคตหมดบุญสิ้นสูญไป พวกคนไทยโกนหัวทั่วแผ่นดิน
๐ พระนั่งเกล้าเจ้าฟ้ามหากษัตริย์ ครองสมบัติแทนบิดาน่าถวิล
ผูู้คนค่อยเฟื่องฟูการอยู่กิน เพราะพระองค์ทรงศีลเป็นสำคัญ
๐ พระเป็นพระผู้โพธิสัตว์มาตรัสรู้ เกิดมากู้บารมีชาตินี้นั่น
ทรงสร้างวัดวาฝากไว้มากครัน บางช้างน้ันสร้างวัดด้วยศรัทธา
๐ ทรงทราบข่าวอินจันสำคัญนัก จึงใคร่จักทอดเนตรสังเกตหน้า
จึงจัดเรือสุวรรณเรือกัญญา เรือหลังคาแดดจ้านั้นมารับ
๐ นางนกจึงมอบหมายลูกชายคู่ เข้าไปสู่วังเจ้าเขามาจับ
ว่าคลอดบุตรผิดเพศเหตุบังคับ จึงสั่งกับลูกชายว่าร้ายดี
๐ แม่ไม่มีอะไรจะให้เจ้า จงฉีกเอาผ้านุ่งของแม่นี่
เป็นประเจียดกันภัยสิ่งไรมี จึงนึกหน้าแม่นี้อยู่ในใจ
๐ อินจันรับเข้าวังในครั้งโน้น ยังไม่โกนเปียน้อยที่ห้อยไหล่
อายุย่างสิบสามยังทรามวัย มีบุญได้เข้าเฝ้าเจ้าชีวิต
๐ พวกเจ้านายขุนนางต่างเซ็งแซ่ เข้าเพ่งจ้องมองแลเข้าสนิท
สาวสวรรค์กำนัลในเข้าใกล้ชิด พระนั่งเกล้าเจ้าพิศพอพระทัย
๐ โปรดประทานของขวัญอันมีค่า มีเสื้อผ้าข้าวของมากองให้
ทั้งเงินทองของกินและสินใช้ แล้วจึงได้กลับมาหามารดร
๐ มีเงินซื้อเป็ดเลี้ยงส่งเสียงก๊าบ จึงได้ลาภจากไข่ไม่หยุดหย่อน
เลี้ยงเป็ดไข่ขายเขาชาวนคร มีทุนรอนมั่งคั่งขึ้นตั้งตัว
๐ มีเป็ดดีสีขาบให้ลาภมาก มันผิดจากเป็ดล้วนอยู่ถ้วนทั่ว
มันฉลาดเหลือใจขึ้นไต่รั้ว มิใช่ชั่วไต่ลวดอวดทุกวัน
๐ มันไต่ลวดเส้นเดียวน่าเสียวไส้ มันขึ้นไต่เล่นกลเช่นคนนั่น
เศรษฐีใหญ่มาอ้อนวอนทุกวัน ขอซื้อมันไปเลี้ยงเพียงเจ็ดคืน
๐ เป็ดสีขาบก็ตายวายชีวิต เพราะมันคิดถึงเจ้าของต้องข่มขืน
มันไม่กินข้าวน้ำไม่กล้ำกลืน มันนิ่งยืนตายเสร็จในเจ็ดวัน
๐ แม่นกบอกว่าเตี่ยเขาเสียใจ มาเกิดใหม่ให้ลาภสีขาบนั่น
เมื่อต้องห่างไกลลูกที่ผูกพัน มันจึงกลั้นใจตายใจหายครัน
๐ ปีสองสามเจ็ดสองก็หมองเศร้า มีสำเภาขึ้นล่องแม่กลองนั่น
มิสเตอร์ฮันเตอร์ตัวสำคัญ ทั้งกัปตันคอลฟินได้ยินยล
๐ เข้ามาดูฝาแฝดเจ็ดแปดคร้ัง เข้ามานั่งเรือนแม่นกถึงหกหน
ว่าขอซื้ออินจันลูกคนจน ไปให้ชนชาวฝรั่งเขานั่งดู
๐ มันให้สามพันดอลล์แต่ก่อนเก่า มีค่าเท่าเงินไทยไม่น้อยอยู่
แม่นกไม่ขายลูกดูถูกกู มันก็ทู้วิงวอนจนอ่อนใจ
๐ หนักหนักเข้าขอเช่าสองปีครึ่ง มันให้ถึงห้าร้อยหาน้อยไม่
เงินดอลลาร์ห้าร้อยจะว่าไป เป็นเงินไทยร้อยชั่งมั่งคั่งนัก
๐ แม่นกไม่ยอมให้ไม่ไว้หน้า พวกฝรั่งมังค่าไม่รู้จัก
นายคอฟฟินหายหน้าไม่ช้าชัก มันก็มักมาใหม่ลูกไม้ดี
๐ มันไปกราบทูลเล่าเจ้าอยู่หัว ว่าขอตัวอินจันทั้งน้องพี่
ไปเข้าเฝ้าเจ้าญวนชวนไมตรี ให้เป็นที่รักกันสัมพันธมิตร
๐ พระนั่งเกล้าเจ้าเห็นเป็นประโยชน์ อยากจะโปรดญวนไว้ให้สนิท
จึงประทานทูตไทยไปใกล้ชิด ประกาศิตอินจันให้มันเอา
๐ เจ้าฝรั่งมังค่าปัญญามาก มันก็บากบั่นต่อมาขอเข้า
ถ้าแม่นกไม่ให้ก็ใจเบา เกรงพระเจ้าชีวิตผิดพระทัย
๐ อินจันว่าแม่ให้เขาไปเถิด เดี๋ยวจะเกิดความเมืองเป็นเรื่องใหญ่
เพียงสามเดิอนจะกลับมาฉับไว แม่อย่าได้ห่วงหาลูกยาเลย
๐ แม่นกนึกใจอ่อนลูกอ้อนออด ไม่ทิ้งทอดแม่ไปไหนเฉยเฉย
ลูกก็เต็มใจไปได้ภิเปรย ลูกไม่เคยลืมคุณของมารดา
๐ จึงมอบลูกให้ไปร้องไห้สั่ง ให้ฝรั่งปกปักษ์ช่วยรักษา
มันให้เงินห้าร้อยเคลื่อนคล้อยลา ว่าจะพาเที่ยวเฟื่องถึงเมืองญวน
๐ ปีสองสามเจ็ดศูนย์พูนสวัสดิ์ จึงต้องตัดใจปลิดจิตกำสรวล
จำต้องไกลจากอกแม่นกนวล ต้องคร่ำครวญจากลำแม่น้ำกลอง
๐ เข้าบางกอกออกลำแม่น้ำกว้า ต้องเดินทางเคลื่อนคล้อยนั่งลอย
ล่อง
ถึงแม่น้ำเจ้าพระยาน้ำตานอง สำเภาทองลำใหญ่ใช้ใบกาง
๐ กลาสีไม่น้อยสักร้อยกว่า มีสินค้ามากยิ่งสิ่งต่างต่าง
ทั้งข้าวสารน้ำตาลและงาช้าง ไปค้าทางเมืองญวนจวนเวลา
๐ เรือออกจากเจ้าพระยาหันหน้าเร่ ออกทะเลคลื่นลมระดมกล้า
ต้องเมาคลื่นขื่นขมต้องดมยา กินข้าวปลาไม่ได้ไปหลายวัน
๐ เรือสำเภาเข้าทอดจอดตามท่า ซื้อสินค้าเครื่องเทศตามเขตขัณฑ์
ขายข้าวสารน้ำตาลของไทยนั้น ฝรั่งมันซื้อของตามรายทาง
๐ สี่สิบสองวันเศษถึงเขตขัณฑ์ กรุงไซ่ง่อนก่อนน้ันอยู่ไกลห่าง
เจ้าเมืองญวนจำนงให้ส่งช้าง สิบสี่เชือกต่างรับทูตไทย
๐ ราชทูตของไทยที่ไปด้วย ก็ได้ช่วยอินจันประกันให้
ทางเมืองญวนยำเยงคิดเกรงใจ ส่งช้างใหญ่รับสิ้นทั้งอินจัน
๐ เขาชักรอกอินจันขึ้นชั้นช่อ ให้นั่งคอขึ้นนั่งหลังช้างนั่น
ฝูงชนก็สารพาเข้ามาพลัน เฮโลกันแห่ห้อมเข้าล้อมดู
๐ ทหารญวนใช้ไม้เข้าไล่ตี ฝูงชนหนีแตกซ่านเหมือนหมาหมู
ทหารร้อยนายล้อมเข้าพร้อมพรู ป้องกันหมู่คนบ้าเข้ามารุม
๐ พักอยู่เมืองไซ่ง่อนกระฉ่อนเรื่อง พวกชาวเมืองมุงหน้ามารุมตุ้ม
ต้องส่งกองทหารม้าเข้ามาคุม อินจันหนุ่มเที่ยวเฟื่องในเมืองญวน
๐ เขาต้อนรับทูตไทยอย่างใหญ่โต มีเล่นโอ่อวดดีอย่างถึ่ถ้วน
เอาเสือมาสู้ช้างกลางกระบวน ว่าญวนล้วนกลัวเสือเหนือกว่าไทย
๐ ช้างมันกลัวเสือกัดสะบัดไม่หลุด มันจึงหยุดไม่กล้าเข้ามาใกล้
ควาญก็ตีช้างซบสลบไป เอาช้างใหม่ตัวที่สองลองกำลัง
๐ ช้างมันตกมันบ้าคว้าไมอยู่ ควาญช้างผู้อาภัพถูกจับนั่ง
เพชรฌาตตัดคอมรณัง นายอินจันหันหลังไม่อยากดู
๐ เขาเอาช้างเชือกใหม่ใส่พะเนียด แล้วแล่นเฉียดเสือสางหมดทางสู้
เพราะเขาผูกคอไว้ไม่ให้รู้ ช้างจับชูเชือกแว้งขึ้นแกว่งไกว
๐ เชือกที่รัดคอเสือไว้เหลือหลาย จนเสือตายตกดินดิ้นไม่ไหว
อันคนญวนทั่วถ้วนน่ากลัวใจ เขาดูได้ดูดีไม่มีธรรม
๐ เขาจัดให้กองทหารชาญสนาม ทำสงครามกับช้างช่างน่าขำ
น่าสมเพศเวทนาไม่น่าทำ อวดว่าช่ำชองยุทธ์สุดประมาณ
๐ เขาให้กองพลทหารชำนาญรบ ไปนั่งหลบไม้ในกองไพรสาณฑ์
แล้วปล่อยโขลงช้างมาไม่ช้านาน ให้ทหารจุดไฟลุกไหม้แดง
๐ ช้างก็แตกตื่นไฟไหม้โชติช่วง ทหารหลวงมีชื่อฝีมือแสยง
ยิงธนูถูกช้างอยู่กลางแปลง ช้างยืนแข็งอยู่กับที่ไม่หนีไป
๐ เพราะว่าถูกควาญช้างมันคว้าขอ เข้าสับหัวช้างล่อทนไม่ไหว
ฝ่ายทหารตัวดีก็มีชัย อินจันได้ชมดูห่ดหูนัก
๐ ยี่สิบวันผ่านไปมิใช่ย่อย เฝ้าแต่คอยพระองค์ผู้ทรงศักดิ์
คือพระเจ้ากรุงญวนจะชวนชัก คณะทูตไทยไปคำนับ
๐ นายอินจันไม่ได้ไปไหนอีก ต้องหลบหลีกผู้คนที่สนสับ
เข้ามาห้อมล้อมดูดูยุบยับ เหลือจะรับประทานพลุกพล่านไป
๐แล้วพระเจ้ากรุงเว้มเหศร ก็จัดต้อนรับราชทูตใหญ่
ส่งเรือหลวงมารับโดยฉับไว ให้ขึ้นไปเฝ้าเฟื่องที่เมืองเว้
๐ ราชทูตไทยเราเข้าเฝ้าแหน หน้าพระแท่นเจ้านั่นไม่หันเห
เจ้าญวนทักถามกันอยู่นานเน แล้วสรวลเสผินผันดูอินจัน
๐ ตรัสว่าเมืองเรามีอยู่ถี่ถ้วน ฝาแฝดล้วนมีอยู่หลายคู่นั่น
แต่เราไม่ใคร่เห็นเป็นสำคัญ เพราะของมันธรรมดาฝาแฝดไทย
๐ ทางเมืองญวนถือว่าคนอาภัพ เป็นสิ่งอัปมงคลชนชั้นไพร่
เราไม่เลี้ยงคนแฝดแปดเปื้อนไป เราขับไล่ให้ออกไปนอกเมือง
๐ ทรงโอภาปราศรัยพระทัยซื่อ น่านับถือเจ้าเชื้ออยู่เหลือหลาย
ยังประทานของฝากให้มากมาย ไม่อับอายเกิดตนเป็นคนไทย
๐มอบของขวัญบรรณาการฝากสารทูต ให้ช่วยพูดจาเล่าเจ้ากรุงศรี
ว่าญวนรับทูตไทยด้วยไมตรี เจ้ากรุงไทยได้มีเมตตาเรา
๐ องค์พระพุทธยอดฟ้ามหาราช ทรงช่วยชาติญวนร้อนมาก่อนเก่า
องเชียงชุนเชียงสือนับถือเอา พระยอดฟ้าเป็นเจ้าบุญคุณมา
๐ สิ้นสามวันท่านทูตเดินทางกลับ เรือญวนรับส่งให้ไปถึงท่า
กลับไซ่ง่อนจรเนื่องเมืองนานา เข้าถึงเจ้าพระยามหานคร
๐ เข้าเฝ้าพระนั่งเกล้าเจ้าชีวิต ทูตทูลกิจต่อองค์พระทรงศร
พระทรงพอพระทัยตรัสให้พร ให้เงินทองกองก้อนเป็นรางวัล
๐ อินจันได้ลาภทานจากผ่านฟ้า รีบกลับมาแม่กลองมอบของขวัญ ให้แม่นกยกให้มากมายครัน นายอินจันต้ังใจไปเมริกา
๐มิสเตอร์ฮันเตอร์พาเพ้อฝัน ให้อินจันอยากไปเมืองไกลกว่า
อยากเห็นบ้านเมืองไกลในโลกา ที่ก้าวหน้ารุ่งเรืองกว่าเมืองไทย
๐ ส่วนกัปตันคอฟฟินขนสินค้า คือปืนผามาขายถวายใหม่
พอดีเจ้าอนุวงศ์เวียงจันทร์ไกล คิดขบถคตใหญ่ยกทัพมา
๐ พระนั่งเกล้าเจ้าชีวิตจึงคิดปราบ ให้ราบคาบลงไปไม่ใหญ๋กล้า
ซื่้ออาวุธกัปตันไม่ทันช้า โปรดเมตตาคอฟฟินสินน้ำใจ
๐ มิสเตอร์ฮันเตอร์เมื่อเจอมิตร จึงได้คิดตีสนิทเข้าชิดใกล้
สองฝรั่งวางแผนคิดกาลไกล ชวนกันไปแม่กลองรับรองกัน
๐ให้เงินแม่นกหน่อยให้ปล่อยบุตร ไม่ยื้อยุดห้ามหวงคอยถ่วงนั่น
แต่ไว้ใจใต้ลิ้นนายอินจัน เขาเชื่อมั่นกัปตันว่าใจดี
๐ สามสิบเอ็ดมีนามหาโชค อินจันต้องท่องโลกให้เต็มที
ออกจากแม่กลองนั้นไปทันที แม่นกพี่น้องได้พร้อมใจกัน
๐ มองเห็นหน้าลูกชายใจหายคว่ำ เห็นหมองคล้ำรู้สึกนึกสังหรณ์
เห็นหน้าคร้ังสุดท้ายไม่ม้วยมรณ์ แม่จะต้องตายก่อนหรืออย่างไร
๐ จึงกอดลูกอินจันรำพันว่า กลับให้แม่แลหน้าให้จงได้
ขอฟ้าดินจงโปรดคุ้มโทษภัย กลับมาให้แม่เห็นก่อนเป็นตาย
๐ นายอินจันอั้นอึ้งคิดถึงแม่ เฝ้าแต่แลแล้วเล่าเศร้าใจหาย
แต่ต้องทำองอาจว่าชาติชาย ร้องไห้อายฝรั่งมันนั่งมอง
๐ ขึ้นบนเรือสำเภามีเสาใบ เป็นเรือใหญ่เหลือที่ไม่มีสองเรือ"ซาเค็มใหญ่เขื่องดูเรืองรอง แล่นออกท้องทะเลลึกเหลือตรึกตรา
๐ หันหน้ามองอ่าวไทยแล้วใจเศร้า แม่นกเฝ้าร้องไห้อาลัยหา
นับแต่วันนี้ไปมิได้มา ไม่เห็นหน้าแม่แล้วต้องแคล้วกัน
๐ แต่นึกใหม่มิใช่จะไปลับ เราต้องกลับมาแน่ไม่แปรผัน
สองปีครึ่งไม่นานนักหนาครัน คงมีวันเห็นหน้ามารดาเรา
๐ แลเห็นนกนางนวลบินสวนทาง ใจอ้างว้างเลื่อนลอยแสน
หงอยเหงา
นกนางนวลเหมือนแม่ไม่บางเบา โอ้นกเจ้าลอยธารเหมือนมารดา
๐ เจ้านกน้อยลอยเร่ทะเลหลวง เปรียบเหมือนดวงใจแม่ชะแง้หา
นกนางนวลเจ้าเอ๋ยจะเลยลา บอกแม่ว่าลูกชายจะตายรัง
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น