 |
ปรัชญาข้าราชการ
หนังสือ"ปรัชญาข้าราชการ" เขียนโดยข้าราชการซึ่งรับราชการมา ๔๐ ปีเศษ ได้ท่องเที่ยวอยู่ในดงสีกากีมาอย่างทะลุปรุโปร่งจนรู้ดีรู้ชั่ว ประดุจดั่งว่าจบปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยข้าราชการ สาขาวิชาบริหารงานบุคคล ใครเป็นข้าราชการ ควรอ่านเรื่องนี้ทุกคน อ่านแล้วท่านจะได้ดวงตาเห็นธรรมะในวงราชการเหมือนได้ลุโสดาบันทางราชการหรือจบปริญญาเอกวิชาข้าราชการพลเรือนจากมหาวิทยาลัยเสนาอำมาตย์แห่งกรุงสยาม ดังกลอนแปดที่ผู้เขียนนำมาประกอบท้ายเรื่อง ดังนี้
"ชีวิตข้าราชการงานเล่นโขน
กระโดดโจนเต้นร่าตามหน้าที่
เป็นพระลักษณ์พระรามก็ตามที
เป็นกระบี่ดีชั่วหรือตัวยักษ์
ล้วนแต่สวมหัวโขนโผนผงาด
สวมบทบาทออกท่ารักษาศักดิ์
มักจะหลงลืมตัวไปชั่วพัก
อารมณ์รักอารมณ์ชังมันฝังใจ
กว่าจะรู้สึกตัวคนหัวโขน
ก็โดดโจนเหนื่อยโขเสโทไหล
ได้ค่าข้าวค่าเหล้าไม่เท่าไร
ต้องออกไปเป็นคนธรรมดา
เหมือนใบไม้หลุดพรากลงจากต้น
ปลิวลงไปปะปนกับต้นหญ้า
ถูกลมแดดแผดส่องพสุธา
รอเวลาถมพื้นปฐพิน
อันชาติเสือเหลือลายเมื่อตายกลิ้ง
ชาติช้างทิ้งงาไว้ให้ถวิล
เกิดเป็นชายไว้ชื่อให้ชนยิน
ยามเมื่อสิ้นชีพชื่อยังลือชา
ทำอะไรไว้สักอย่างสร้างหลักฐาน
ให้ลูกหลานเรารู้ว่าปู่ย่า
ตายายเป็นคนดีมีปรีชา
เขาเป็นทายาทจะได้ปลื้มใจจินต์
เมื่อเราตกเป็นทาสราชการ
เป็นทาสงานหลวงรู้อยู่ทั้งสิ้น
เรารับจ้างประชามาหากิน
ควรถวิลเมตตาประชาชน
ควรเมตตาต่อนายทั้งชายหญิง
มีสัตย์จริงต่อท่านน้ันเป็นต้น
เมตตาเพื่อนหญิงชายสหายตน
เมตตาคนรองรองลูกน้องเรา
ถ้าเราแผ่เมตตาประชาราษฎร์
รับใช้ชาติรำพึงถึงพระเจ้าง
รับแต่ลาภทานใครให้ก็เอา
ไม่ถือเตาถือไถเที่ยวใส่ตี
เราก็ย่อมอยู่ดีและมีสุข
ถึงมีทุกข์ก็สู้และรู้หนี
ต้องรู้หลบเป็นปีกหลีกไพรี
รู้หลีกลี้เป็นอย่างเช่นหางนก
เรียกว่าชายชาตรีรู้ดีชั่ว
ไม่พันพัวแตะต้องของสกปรก
ย่อมรอดพ้นชั่วเลวเหวนรก
จนถึงหกสิบพรรษาชรากาย
ปลดเกณียณอายุลุมรรคผล
เหมือนผ่านพ้นพงหนามมีความหมาย
ชีวิตวันผ่านมีหลายปีปลาย
ท้ังดีร้ายทุกข์สุขคลุกเคล้ากัน
มันเหมือนละครชีวิตคิดคิดไป
ไม่ว่าใครชีวิตไม่ผิดผัน
ย่อมผ่านร้อนผ่านเย็นมาเช่นนั้น
ถึงเป็นชั้นจอมพลและภารโรง
ล้วนแต่แก่ชราตาน้ำข้าว
ผมก็ขาวหัวล้านกะบาลโล่ง
ล้วนแต่ต้องแก่เฒ่าและเข้าโลง
ไปอยู่โยงยมโลกอย่าโศกเลย ฯ"
|
