โสฬสคุรุธรรม "ธรรมะ ๑๖ ข้อของครู" โดยนายเทพ สุนทรศารทูล

โสฬสคุรุธรรม

หนังสือ "โสฬสคุรุธรรม"  ธรรมะ ๑๖ ข้อของครู  
เขียนโดยนายเทพ สุนทรศารทูล ผู้มีประสบการณ์ทางการศึกษามากว่า ๔๐ ปีเศษ


 

                                                     โดย
                                              

                                             เทพ  สุนทรศารทูล

คำนำ

โสฬสคุรุธรรม หรือ  "ธรรมะ ๑๖ ข้อของครู" 
 เขียนไว้ตั้งแต่พ.ศ. ๒๕๒๕  เมื่อสมัยเป็นผู้นำครูในจังหวัดสมุทรสงคราม  
มีสิ่งบรรดาลดลใจให้ครุ่นคิดถึงปัญหาที่จะยกระดับวิญญาณครูให้สูงขึ้น  จึงเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา  

มันอาจเป็นอุดมคติ  มันอาจเป็นความฝันอันสูงสุด ที่อยากเห็นครูเป็นผู้นำทางภูมิปัญญาของสังคม 

ข้าพเจ้าเคยพูดกับบรรดาครูในที่ประชุมว่า 

"ครูคือนักรบแห่งกองทัพธรรม  ที่กำลังรณรงค์อยู่ในสนามรบ  
ทำการยึดพื่้นที่อยู่ในประเทศไทยทุกตารางนิ้ว  เพื่อเอาชนะข้าศึกศัตรูของชาติ ๗ ประเภท  คือ

๑.ความไม่รู้
๒.ความยากไร้
๓.ความป่วยไข้
๔.ความอ่อนแอ
๕.อาชญากร
๖.กรรมกรว่างเปล่า
๗.สาวโสเภณี


บุคคลที่มีหน้าที่แก้ไขหรือสู้รบกับศัตรู ของชาติ ๗ ประเภทนี้  
ข้าพเจ้ามองไปทั่วทิศ ยังมองไม่เห็นบุคคลใด นอกจากครู  
บุคคลอื่นแม้จะมีหน้าที่โดยตรงหรือโดยอ้อม แต่ก็ไม่ได้รับความเคารพเชื่อถือจากชาวบ้านเท่าครู    


แต่ไม่มีใครเห็นความสำคัญของครู แม้ผู้บังคับบัญชาของครู 
หรือตัวครูเอง  ก็ไม่เห็นว่าตัวมีหน้าที่อันสำคัญอย่างสูงนี้เลยก็ว่าได้

ในที่สุดตัวครูเองก็เบื่อหน่ายท้อถอยหมด แรงกายแรงใจไปเกือบทุกคน  
หันมายื้อแย่งแข่งขันกันในทางทีไม่จีรังยั่งยืนแก่ทั่้งตัวเองและสังคมครู   
หนักเข้าครูก็เสือมเกียรติภูมิลง 
จนในที่สุดก็กลายเป็น "ผักตบชะวา"  ที่ลอยไปลอยมาในน้ำ


จำนวนครูที่มีอยู่มากมายทุกหัวระแหง ก็กลายเป็นบุคคลไร้ความหมาย 
ทั้งนี้เพราะตัวของครูเองก็เหนื่อยหน่ายในอาชีพของตนเอง  
มองเห็นตนเองเป็นบุคคลไร้ค่า 
อย่างนี้แล้วจะให้ใครมายกย่องให้เกียรติครูเล่า


ผู้บังคับบัญชา  ผู้ปกครองครู ผู้นำครูก็ไม่เคยยกย่องให้เกียรติครู  
ไม่เคยปลุกสำนึกให้ครูมีมิ่งขวัญขีันมา  

ข้าพเจ้ามองเห็นปัญหานี้แจ่มแจ้งชัดเจน  
จึงได้พากเพียรเขียนหนังสือนี้ขึ้นมา จากความรู้สึกก้นบึ้งแห่งหัวใจ  
แม้ว่าข้าพเจ้าจะเป็นผู้นำครูในวงแคบเพียงจังหวัดเดียว  มีครูในปกครองไม่ถึง ๓๐๐๐ คน


นี่คือที่ของการเขียนเรื่องนี้ 
มันอาจจะเป็นแสงหิ่งห้อยน้อยๆที่ส่องแสงประกายวาบออกมาในราตรีกาลที่มืดสนิท ก็เป็นได้ 

ขอให้บัณฑิตพินิจพิจารณาเอาเองว่า  
มันเป็นความฝันอันบรรเจิด หรือความฝันอันเพ้อเจ้อ 

แต่มันเป็นความฝันอันสูงสุดของข้าพเจ้า 
จากดวงใจอันเจตนาดีและบริสุทธิ์ ต่อวงการอาชีพครูของข้าพเจ้า


ข้าพเจ้าจะมีความยินดีและปลามปลื้มใจมาก  
ถ้าหากว่าจะมีคนเห็นดีเห็นชอบด้วย แล้วปฎิบัติตามอุดมคตินี้

 เทพ สุนทรศารทูล